De Costa da Caparica ligt vlak bij Lissabon, aan de "outra banda, aan de overkant" van de Taag.Veel inwoners van Lissabon gaan in vrije weekend of op een vrije dag hierheen.
Ik (toen 28 jr.) was na 17 jaar teruggekeerd naar Lissabon waar ik van 1956 - 1961 woonde. Ik was met de veerboot van Trans Tejo naar de overkant van de Taag gegaan en daar al liftend naar een strand aan de Costa da Caparica gegaan. In de late middag, tegen de avond, kwamen er veel vissers het strand op en begonnen aan lange touwen grote roeiboten aan wal te trekken. In het begin had je geen idee welke boot waar aan land zou komen. Het leek wel of de touwen in de war waren geraakt. Maar na verloop van tijd kon je zien dat er een schema in "het trekken " zat en waar welke boot het strand werd opgetrokken. Het ging om zo′n kleine dertig boten, in elke boot zaten zo′n man of drie, vier.
Zodra de boten op het strand lagen kwamen de vrouwen, familieleden en hulpen van de vissers de vis uitladen. De vis (voor het merendeel grote Sardientjes en iets wat op makreel leek, een mengelmoes van wat kleinere en grotere vissen en enkele grote kreeften) ging op ijs in ronde rieten manden en werd met auto′s en karren getrokken door ezels, weggevoerd, ik denk naar de restaurants aan het heel lange strand en ongetwijfeld ook naar de veiling.
Maar hier en daar werden ook vuurtjes aangestoken, zowel houtvuurtjes als gas BBQ′s.
Tijdens het uitladen van de vis uit de boten hadden de vissers de mooiste sardientjes uitgezocht en die werden ter plekke op het vuur geroosterd. De omstanders mochten naar hartelust meeeten.Je betaalde aan de vissers 300 escudos (toen ca. Fl. 6,00) en je kon zoveel sardientjes (met stokbrood,olijfolie,zout en grote vleestomaten) eten als je op kon. Lekkerder Sardientjes heb ik nooit meer gegeten. ′s Avonds laat (rond 23 uur)een taxi terug genomen naar Caciljas en vandaar weer de veerboot naar het Praca do Comercio genomen.
Het was een van de fijnste middagen / avonden die ik heb meegemaakt.
Zodra de boten op het strand lagen kwamen de vrouwen, familieleden en hulpen van de vissers de vis uitladen. De vis (voor het merendeel grote Sardientjes en iets wat op makreel leek, een mengelmoes van wat kleinere en grotere vissen en enkele grote kreeften) ging op ijs in ronde rieten manden en werd met auto′s en karren getrokken door ezels, weggevoerd, ik denk naar de restaurants aan het heel lange strand en ongetwijfeld ook naar de veiling.
Maar hier en daar werden ook vuurtjes aangestoken, zowel houtvuurtjes als gas BBQ′s.
Tijdens het uitladen van de vis uit de boten hadden de vissers de mooiste sardientjes uitgezocht en die werden ter plekke op het vuur geroosterd. De omstanders mochten naar hartelust meeeten.Je betaalde aan de vissers 300 escudos (toen ca. Fl. 6,00) en je kon zoveel sardientjes (met stokbrood,olijfolie,zout en grote vleestomaten) eten als je op kon. Lekkerder Sardientjes heb ik nooit meer gegeten. ′s Avonds laat (rond 23 uur)een taxi terug genomen naar Caciljas en vandaar weer de veerboot naar het Praca do Comercio genomen.
Het was een van de fijnste middagen / avonden die ik heb meegemaakt.
